RB 26

30 Fiir die Akzeptierung eines Geständnisses als Grundlage eines notorium iuris wurden folgende Bedingungen aufgestellt: Das Geständnis musse vor dem Gericht abgelegt worden sein, conjessus in iurc.^^ Bel gewissen Kommentatoren wird auBerdem darauf hingewiesen, das Geständnis miisse coram suo iudice, d. h. vor dem zuständigen Richter, abgelegt worden sein.®^ Ein Geständnis extra iurem könne nicht als notorium qualifiziert werden, sondern erfordere vielmehr seinerseits eine Beweiserhebung und könne möglicherweis als indirekter Beweis gelten. Die dariiber hinaus geforderten Voraussetzungen können einem Vers entnommen werden, der in Kommentaren jener zeit ublicherweise genannt wurde: Maior, sponte, sciens, contra se, uhi ius sit, et hostis, Certum, nec natura, favor, lis iusve repugnet?^ Maior verwies auf die Forderung, daB der Gestehende das Alter der Reife erreicht haben miisse.^® Man wird diese Voraussetzung mit den oben ertentia damnatHr. und Luk. 19,22: . . ex ore tuo te iudico“. Auch Tancredus verweist im Ordo iudiciarius, III, 4, 1, auf dieselben Textstellen. —GemäB gloss, ord. ad D. 42, 2, 1 p.v. confessus konnte das Geständnis miindlich oder schriftlich sein: Porro confiteri voce, et literis quis potest: Conuinci vero non nisi scriptura, aut testibus potest, . . . Siehe hierzu auBer schon genannten Bemerkungen Innozenz’ III. auch Summa Stephani, C 2, q 1; Summa Rufini, C 2, q 1; Pillius, Summa, II, § 11 m. w. H.; Tancredus. Ordo iudiciarius, III, 4 1 sowie Ordo iudiciarius scientiam, XXVII. Levy, La hierarchic, S. 56. Levy, La hierarchic, S. 56. Tancredus, Ordo iudiciarius, III, 4, 2; gloss, ord. ad C 2, q 1, c 1, s.v. confessum. Siehe auch Ricardus Anglicus, Summa ordine iudiciario, XXXIV, und Hostiensis, Summa aurea, II, De confessis. Lévy, La hierarchic, S. 55. Tancredus, Ordo iudiciarius, III, 4, 2: „Maior“ ideo dicitur, quoniam, si pupillus confiteatur, eia non praeiudicat, quia ipso iure tutus est, pubes autem minor viginti quinque annis tenetur ex confessione sua, sed contra earn restituitur, petita restitutione, si ex ea laedatur^ Tancredus verweist hierbei auf D. 42, 2, 6 und D. 4, 4, 9, 2. Auch gloss, ord. ad C 2, q 1, c 1 verweist auf die ersterwähnte Digestenstelle. — Hostiensis, Summa aurea, II, De confessis, und Panormitanus, Commentaria ad X 2, 18, untersuchen griindlich den Wert des Geständnisses eines Minderjährigen, wobei Panormitanus feststellt, daB confessio infantis etiam cum autoritate tutoris nil ualet. Hostiensis sagt u. a. folgendes: Maior: et bene, nam confessio a pupillo facta sine authoritate tutoris, nulla est ipso iure . . . Sed nunquid pupillus in his casibus restituetur contra confessionem, si laesus sit secundum illos, qui dicunt ipsum non esse restituendum contra sententiam: dicendum est, quod nec et contra confessionem, sed secundum dominum meum, et contra sententiam contra confessionem restituetur. Si vero pubes confiteatur, licet mero iure teneat confessio, licet mero iure teneat confessio, tamen restituitur, . . . nam si pupillus authoritate tutoris confessus esset, teneret confessio, non est dubium: quia conueniri potest authoritate tutoris, vel tutor nomine pupilli. in potestate enim tutoris est hoc. . . . Dicas ergo, quod aliud in sententia, in qua non potest esse pubes, sine authoritate curato, aliud in confessione, quam potest facere sine authoritate cura. ratio quia contrahere potest, quoniam non habet cura. et tenet contractus. Die obigen Bestimmungen iiber das Alter haben Seitenstucke im kanonischen Recht fiir

RkJQdWJsaXNoZXIy MjYyNDk=